BovenIJ Ziekenhuis

 

Waarom belden ze?

Het BovenIJ Ziekenhuis zocht hulp bij het ‘project bejegening’. Ze wilden de interne samenwerking met elkaar en communicatie met patiënten verbeteren. 

Ze hebben in totaal bij 8 partijen een offerte gevraagd. Een van de redenen dat ze voor Troje kozen is dat wij geen ‘standaard aanpak’ boden, maar de medewerkers van het ziekenhuis zoveel mogelijk zouden stimuleren om zelf aan de slag te gaan. 

 

Wat hebben we gedaan?

We zijn gestart met een pilotgroep van 120 medewerkers. Die doorliepen een actieve startbijeenkomst, die al meteen ‘anders dan anders’ voelde. Er zijn interne koplopers aan de slag gegaan, die samen met ons het project vormgaven, allerlei experimenten deden en verbeteracties in gang hebben gezet. Iedereen kreeg een strippenkaart voor 3 workshops. Daarbij kon men kiezen uit een zeer breed pallet aan onderwerpen. Uiteindelijk werden al deze workshops gegeven door eigen mensen van het ziekenhuis. Per team waren er twee teambijeenkomsten, zonder standaard programma, maar telkens passend bij de situatie van het team. Zodoende kon ieder team eigen acties nemen.

Na de pilot is de rest van het ziekenhuis in golven aangehaakt, is de groep koplopers gestaag gegroeid, het project gekoppeld aan de invulling van de kernwaarden van het ziekenhuis en hebben we nog meer verbindingen gelegd met andere ontwikkelingen in het ziekenhuis. Daardoor werd het van een project een ‘cultuurbeweging’.

 

Wat is er bereikt?

Naast een golf aan positieve energie, het op de kaart zetten van onderwerp en het daadwerkelijk verbeteren van samenwerking en communicatie, hebben veel medewerkers kleine en grotere experimenteren kunnen doen. Ze hebben gewerkt aan hun verandervermogen en persoonlijke succesverhalen gedeeld. Veel collega’s zijn elkaar workshops gaan geven, wat veel onontdekt talent naar boven bracht. Nadat we na 1,5 jaar afscheid hebben genomen, is de beweging doorgegaan, zijn er nieuwe initiatieven gestart en is het onderwerp blijven leven.

​

Wat zeggen ze erover?

Zie het filmpje hierover van de projectleider dr. Marion Wendel, gynaecoloog.

 

Wat hebben wij ervan geleerd?

Dat we nog beter kunnen definiëren wat een experiment is, wanneer het geslaagd is en wat er nodig is om tot een grotere impact van een experiment te komen.

Dat we nog beter iedereen kunnen aanhaken.

Dat niks zo goed werkt als een persoonlijk verhaal bij het delen van successen. En dat je daar constante aandacht voor moet hebben.

Dat het startpunt voor ontwikkeling voor iedereen, individu en team echt anders is en je -dus- geen onesizefitsall-aanpak kunt doen. De ‘trapleuning’ die je aanbiedt is telkens anders. Dat wisten we eigenlijk al, maar we zijn er zeer sterk in bevestigd.